کلمه DVB که مخفف عبارت انگلیسی Digital Video Broadcasting می باشد، در واقع مجموعه ای از استاندارد های مربوط یه تلویزیون دیجیتال است که بر پایه لایه فیزیکی جهت انتقال و نرم افزار های مربوط به هر استاندارد پیاده سازی می شود.
استاندارد DVB توسط پروژه ای به همین نام که یک کنسرسیوم بین المللی با بیش از 270 عضو است انجام می پذیرد و انتشار آن توسط کمیته فنی متشکل از چندین کمیته شامل ETSI, CENELEC و EBU صورت می گیرد.
ارسال داده ها بر اساس نوع استاندارد های مورد استفاده می تواند در لایه فیزیکی از طریق امواج ماکرویو، امواج ماهواره ای، فیبر نوری، کابل کواکسیال و ... صورت پذیرد. DVB بر اساس نوع لایه های فیزیکی، نرم افزار مربوطه و نحوه رمز نگاری و رمز گشایی به دسته بندی های مختلفی تقسیم بندی می شود که در زیر به صورت مختصر به آنها اشاره می کنیم.
استاندارد هایی نظیر DVB-S، DVB-S2 و DVB-SH از امواج ماهواره ای برای ارسال سیگنال های خود استفاده می کنند، استاندارد هایی نظیر DVB-T و DVB-T2 به صورت زمینی از کابل های کواکسیال و فیبر نوری استفاده کرده و استاندارد های DVB-H و DVB-SH نیز برای تجهیزات قابل حمل مانند مبایل استفاده می شوند.
همانطور که گفته شد، تمامی استاندارد های مذکور از سیستم رمز گذاری و رمز گشایی خاص خود استفاده می کنند تا در زمان ارسال و دریافت بتوان سیگنال ها را از انواع نویز در حد امکان جداسازی و برای نمایش یا استفاده های دیگر آماده ساخت.
اولین بار در اواخر سال 1988 کشور انگلستان از سیستم DVB-T استفاده نمود و پس از آن در سال 2003 آلمان به اولین کشوری تبدیل شد که استفاده از سیستم تلویزیون آنالوگ را به طور کلی کنار گذاشته و به استاندارد های نمایش دیجیتال روی آورد.
در ایران نیز در سال 2009 استاندارد های DVB-H و DVB-H 264/AAC در تهران مورد استفاده قرار گرفت و اکنون DVB-T در اکثر شهرهای ایران برای استفاده در سیسنم آنتن مرکزی قابل استفاده و دریافت می باشد.
در نقشه زیر استاندارد های مختلف تصویر که در کشور های مختلف استفاده میشود را مشاهده می نمایید.
