استاندارد DVB-T یکی از زیر مجموعه های استاندارد DVB بوده و مخفف عبارت انگلیسی Digital Video Broadcasting – Terrestrial می باشد که به معنی انتقال زمینی سیستم تلویزیونی دیجیتال بوده و استاندارد پایه کنسرسیوم اروپا که از اواخر سال 1997 رسما مورد استفاده قرار گرفت می باشد، این استاندارد برای اولین بار در سال 1998 در انگلستان به کار برده شد و جایگزین سیستم آنالوگ قدیمی گردید.
این استاندارد، صدای فشرده دیجیتال، ویدیو دیجیتال و دیگر داده های مورد نظر شامل teletext و ... را تحت یک استریم MPEG از طریق نوعی رمزنگاری به نام COFDM یا OFDM از طریق بستر کابل کواکسیال یا فیبر نوری منتقل می نماید.
همچنین از این استاندارد به صورت گسترده در تمام جهان برای جمع آوری اخبار و اطلاعات الکترونیکی برای انتقال داده های چند رسانه ای از خودرو های جمع آوری اطلاعات به مراکز دریافت و جمع آوری داده ها استفاده می گردد.
از استاندارد DVB-T در بسیاری از کشور های دنیا برای مصارف ارسال سیگنال های تلویزیون دیجیتال برای دریافت در سیستم آنتن مرکزی و آنتن های معمولی دیجیتال استفاده می شود که عموما به ازای هر کانال VHF از 7 MHz و UHF از 8 MHz استفاده می شود.
استاندارد DVB-T در سال 2011 به روز رسانی شد و استاندارد جدیدی به نام DVB-H را پدید آورد اما به خاطر عدم توفیق تجاری دیگر مورد استفاده نیست و از دور خارج شد.
در نقشه زیر استاندارد های مختلف تصویر که در کشور های مختلف استفاده میشود را مشاهده می نمایید.